Menu
صفحه اول
|
اخبار
|
جستجوي شهدا
|
توليدات كنگره
|
درباره ما
|
ارتباط با ما
|
ناصر فولادي
نام پدر :
ماشاءالله
دانشگاه :
صنعتي شريف
مقطع تحصيلي :
كارشناسي
رشته تحصيلي :
مهندسي متالوژي
مكان تولد :
كرمان (كرمان)
تاريخ تولد :
1338/10/7
تاريخ شهادت :
1361/03/03
سمت :
مسئول تبليغات جنگ
مكان شهادت :
خرمشهر
عمليات :
آزادسازي خرمشهر(الي بيت المقدس)
زندگي نامه
خاطرات
وصيت نامه
آثار
نامه
اسناد شهيد
عكس
صوت و فيلم
خاطرات همسر شهید ناصرفولادی
راوي :
همسر شهيد
من رویا دیوان بیگی همسر سردار رشید شهید ناصر فولادی هستم. در مدت کوتاه و زود گذری که این سعادت نصیب من شد با فردی با ایمان، با تقوا و سرباز امام زمان (عج) پیوند ازدواج داشته باشم، نکات اخلاقی و ایمانی زیادی را در ایشان دیدم، ابتدا در مورد نحوه آشنایی با این شهید والامقام توضیح دهم که از این جا آغاز شد که من در دبیرستان ملاصدرا مشغول به تحصیل بودم، دو تا از خواهران ایشان نیز در این مدرسه درس می خواندند، ما در فعالیت های انجمن اسلامی مدرسه شرکت می کردیم.
شهید فولادی در انجمن اولیاء و مربیان مدرسه به عنوان مسئول انتخاب شدند و مادر من نیز عضو انجمن بودند و از صحبت ها و اعتقادات ایشان صحبت می کردند و روزی هم که این امر صورت گرفت مادر من مطرح کرد که ایشون در بین اعضا انجمن ما از همه افراد از لحاظ اعتقادات به اسلام و پیرو خط امام بودن، جلوتر و آگاه تر هستند.
انجمن اسلامی با سپاه رابطه زیادی داشت. در زمینه مسائل اعتقادی تصمیم بر این شد که برای اعضای اصلی انجمن اسلامی کلاس اعتقادی و تفسیر قرآن در نظر گرفته شود تا این که این ها از نظر زیر بنایی نسبت به مسائل، شناخت واقعی پیدا نمایند.
در این رابطه ۲ تن از برادران که یکی از آن ها شهید فولادی و دیگری برادر مؤذن زاده بودند برای این کار انتخاب شدند. کاری که در این کلاس ها انجام می شد بدین صورت بود که هر هفته تحقیق می کردیم واژه خاصی که عنوان می شد در تفاسیر مختلف، به دنبال آیاتی در ارتباط با آن واژه بودیم و بعد مطالب را در می آوردیم و سپس جمع بندی می نمودیم و نکات منطبق و متفاوت را در کلاس مطرح می کردیم و پیرامون آن بحث در کلاس توسط دانش آموزان و اساتید محترمی که وجود داشتند مطرح می شد و لذت معنوی خاصی از این مباحث نصیبمان می شد و یادم هست با شور و عشق و علاقه خاصی به دنبال تفاسیر می گشتیم و مطلب پیدا می کردیم.
در این کلاس ها هم از شهید فولادی و هم از برادرمان آقای موذن زاده، درس های بسیار ارزشمندی فرا گرفتیم و شناخت روشن بینانه به من می دادند. در حین همین کلاس های ما، یک اردویی از طرف بسیج در سکنج ماهان برگزار شد. من به اتفاق بچه های مدرسه در این اردو شرکت کردم.
در پایان اردو موقعی که برمی گشتیم خواهر ایشان مطرح کردند با شما صحبتی دارم. اول یکسری سوالات را از من سوال کردند و در انتها مطرح کردند ما شما را انتخاب کردیم برای همسری ناصرمان و شناختی که نسبت به ناصر آقا باید داشته باشید این است که ایشان بخشدار جبال بارز جیرفت هستن، جزو دانشجویان لانه جاسوسی آمریکا هم بودن، دلسوز به تمام معنا، عشق به امام و انقلاب دارند. در آن جا من جواب صریحی نسبت به قضیه ندادم و گفتم باید در این رابطه فکر کنم و بعد پاسخ دهم و شما هم باید با خانواده صحبت کنید.
بعد از گذشتن مدتی نسبت به این قضیه سوال کردند، البته خودم وقتی به این قضیه فکر کردم متوجه شدم اگر من با ایشان ازدواج کنم واقعا من کوچک، می توانستم از ایشان که نسبت به مسائل اسلامی شناخت و معرفت پیدا کرده بودند، نهایتا می توانستند در رشد و تکامل من نقش زیادی داشته باشند، لذا پاسخ مثبت دادم.
خواهر ایشان می گفتند که ناصر از همه فرزندان خانواده هم از لحاظ فکری و هم عملی بهتر بودند و من احساس می کردم که خداوند سعادتی را نصیب من کرده که یکی از سربازان مخلص امام زمان (عج) به خواستگاری من آمده است. مادرم کاملا با این وصلت موافقت داشت اما پدرم مطرح می کرد که به درس ادامه دهم چون سن من ۱۷ سال بیشتر نبود و هنوز محصل بودم.
پس از جلسات پی در پی و پس از چند ماه بالاخره توانستند موافقت پدر من را جلب کنند در همین ایام من خوابی دیدم که برایم روشن کرد که این پیوند و پیمان می تواند من را به سعادت برساند، سال چهارم مدیر ما خانم مریم خزعلی (دختر حضرت آیت الله خزعلی عضو شورای نگهبان) بودند رابطه عمیق عاطفی بین من و ایشان برقرار بود در خواب دیدم مراسم صبحگاه مدرسه است و ما در صف صبحگاه قرار گرفته ایم. در جلو صف خانم خزعلی و حضرت آیت الله خامنه ای قرار گرفته اند، پس از چند لحظه خانم خزعلی من را صدا زدند مثل این که می بایستی از دست مبارک آقا هدیه ای دریافت می کردم، به طرف آیت الله خامنه ای حرکت کردم.
ایشان با دستان مبارکشان گردنبندی که از پوکه های کوچک جنگی درست شده بود، بر گردنم انداختند و یک اسلحه که فکر می کنم ژ3 بود به دستم دادند، این خواب تاثیر زیادی روی من گذاشته بود با توجه به این که شهید فولادی یکی از عزیزانی بود که از ابتدای جنگ تحمیلی، جریانات کردستان و مبارزه با گروهک ضد انقلاب نقش فعالی را داشتند من را به یقین رساند که این ازدواج می تواند خداوند را راضی نماید.
شهید فولادی در این مدت کوتاه قبل از عقد، هنگامی که به اتفاف خانواده به منزل ما می آمدند، کتاب های بسیاری را برای اینجانب آوردند مثلا راه تکامل، قلب سلیم و ... در تمامی این کتاب ها خطاب به من لفظ زینب گونه، شهید پرور را به کار بردند و این نشان می دهد که می دانستند که ماندگار نخواهند بود و حتی در یکی از کتاب ها مطرح کرده اند که بایستی رسالت پاسداری از خون شهدا را همچون حضرت زینب کبری سلام الله به خوبی انجام دهم.
اولین جلسه ای که قرار شد در مورد مسائل اصلی و نقطه نظرات مشترک صحبت کنیم شهید فولادی اولین صحبتی که کردند به این جمله آغاز شد:
شما حنظله غسیل الملائکه را می شناسید؟ و من پاسخ دادم بلی. ایشان گفتند: احتمال دارد من هم مثل ایشان روز بعد از ازدواج به جبهه بروم و فقط تنها شرطی که دارم این است که شما مانع از رفتن من به جبهه نشوید. چون من اگر از جبهه دور بمانم نمی توانم به اهداف الهی خودم برسم و صحبت های دیگری نیز مطرح شد و من متوجه شدم از لحاظ اعتقادی وجوهات مشترک زیادی داریم.
ایشان در این جلسه خواستگاری نیز ایمان، صداقت، تقوای خود را عملا نشان دادند اولا به خانواده گفته بودند که مطرح نکنید من بخشدار هستم، جزو دانشجویان لانه جاسوسی یکسال بوده ام، بلکه فقط مطرح شد من یک پاسدار ساده ام با ماهی ۲۵۰۰ تومان حقوق. زیرا شهید فولادی مصمم بود که پست های دنیایی را ترک کرده و به جمع پاسدارن انقلاب اسلامی بپوندد.
خرید ازدواج ما بسیار مختصر بود، مهریه (مهرالسنه) مطرح شد که ابتدا یادم هست پدرم با این مهریه ما مخالف بود و حتی مطرح کرد مهریه را بیشتر کنید اما سر سفره عقد نخوانید اما شهید فولادی با اخلاصی که داشتند فرمودند: ما کار برای خدا انجام می دهیم اگر این طور است پس باید جلو مردم بلندتر مبلغ مهریه مطرح گردد! که البته با حول و قوه الهی مسئله مهریه نیز با همانی که شهید فولادی تمایل داشتند موافقت شد.
تاریخ عقد روز 12 فروردین به مناسبت سالگرد استقرار نظام جمهوری اسلامی منظور شد. در روز 12 فروردین مراسم عقد ازدواج ما فرا رسید. وقتی وارد اتاق عقد شدم نوشته هایی که به دیوارها توسط خود ناصر نصب شده بود همه در مورد جهاد و شهادت بود و اصلا در مورد ازدواج چیزی مطرح نشده بود.
این آیه ها در بالای سر ما نصب شده بود:
قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ
بگو ای رسول امت را، اگر شما پدرانتان و فرزندانتان و برادرانتان و همسرانتان و بستگانتان و ثروتی که گرد آورده اید و تجارتی که از کسادیش بیم ناکید و خانه های که به آنها خشنود می شوید از خداوند و پیامبرش و جهاد در راه خدا برای شما گرامی تر است پس منتظر باشید تا امر نافذ خدا جاری گردد و خداوند فاسقین و تبهکاران را راهنمایی نخواهد کرد.
و آیه دیگر آیه شهادت بود:
وَلا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَكِنْ لا تَشْعُرُونَ
و کسانی که در راه خدا شهید می شوند مرده نگوئید بلکه آنان زندگانند ولیکن شما درک نمی کنید.
ایشان ازدواج را برای اداء حکم دین انجام می داد زیرا رسول اکرم (ص) فرمودند: با ازدواج نصف دین تکمیل می شود خوابی نیز ایشان قبل از عقد دیده بود که در یک باغ سرسبز هستند، وسط باغ یک چشمه آب قرار داشت دوستان شهید ناصر در یک طرف آب قرار داشتند و او در طرف دیگر و سرانجام او نیز به آن طرف آب پیش دوستان شهیدش شتافته بود.
و با توجه به خوابی که شهید فولادی دیده بودند و خوابی که خودم دیدم به این نتیجه رسیدم که این ازدواج کوتاه است و او یقینا شهید می شود.
* شهید فولادی در تمامی نمازها، بلا استثنا و در همه نوشته ها و نامه هایی که از جبهه فرستاده اند این دعای همیشگی ایشان بود،" اَللّهُمَّ ارْزُقْنا تَوْفِیقَ الشَّهادَةِ فِی سَبِیلِکَ": خدایا شهادت در راهت را روزی من بگردان و یا در بعضی نوشته های باقیمانده از ایشان، این دعا به چشم میخورد:
"اَللّهُمَّ ارْزُقْنا قَتْلا فِی سَبِیلِکَ تَحْتَ رَایَةِ نَبِیِّکَ مَعَ أَوْلِیَائِکَ"، خدایا کشته شدن در راه خودت، زیر پرچم پیامبرت همراه با دوستانت روزی ما بفرما.
از این لحاظ، غرق به خون شدن، و رسیدن به خدا، نهایت آرزوی ایشان بود.
* از ۱۲ فروردین تا ۲۳ اردیبهشت که مدت زمان کوتاهی بود، مسائل اخلاقی، عرفانی زیادی من از ایشان کسب کردم. البته در طی همین مدت کوتاه نیز ایشان به مأموریت به استان های شیراز و دیگر نیز اعزام شدند و همچنین دیدار از دوست جانبازشان در تهران، یعنی مدت کوتاه تر و کمتر از این فاصله بود ولی خاطراتی را به یاد دارم که زهد و تقوای ایشان را بیان می کند.
زمان کوتاه عمر ایشان یعنی ۲۲ سال سن و این همه مبارزه من را به تعجب وا می دارد و ایشان از تمامی لحظه ها نهایت استفاده را می کرده است و از یک برنامه ریزی و نظم خاصی در جهت تکامل بهره مند بوده است.
* یکی از مسائلی که شهید ناصر فولادی بسیار اهمیت می داد مسئله نماز بود و ایشان همیشه قبل از اذان وضو می گرفت. در این مدت کوتاه بیه اد ندارم حتی یک مورد ایشان در این زمینه غفلت کند. نمازهای واجب و همچنین نماز شب را به پا می داشت آن هم با لباس مقدس سپاه که لباس رزم و شهادت بود به خود عطر می زد و فکر می کردی که قصد میهمانی رفتن واقعی را دارد.
در جلسه ای یادم هست حضور داشتیم با حضور خواهران انجمن اسلامی، شهید فولادی بین جلسه بلند شد و خود را مهیا برای نماز خواندن کرد یکی از خواهران که از همسایگان ایشان نیز بود مطرح کرد پاسداران اسلام قبل از اذان نماز می خوانند؟! شهید فولادی با لبخندی خاصی مطرح کرد: نه وقت نماز شده است شما در غفلت هستید و این از وسوسه های شیطانی است.
ایشان وقتی به نماز می ایستادند احساس می کردی که با تمام وجود خود را در پیشگاه اقدس الهی می بینند وقتی نگاه به چشمهای ایشان می کردی سفیدی و سیاهی درهم می آمیخت و خضوع و خشوع را کاملا در ایشان می دیدی و من گاهی اوقات می نشستم و نماز خواندن ایشان را از دور تماشا می کردم. ذکرهای عجیبی در نماز مطرح می کردند و سجده های طولانی داشتند و متاسفانه این قدر این مدت کوتاه بود که حتی فرصت نشد من این ذکرها را یادداشت کنم و حفظ کنم و در نمازها استفاده نمایم. واقعا غبطه می خورم که از این فرصتهای ارزشمند به خوبی استفاده نکردم.
* از نحوه برخورد ایشان با مردم ذکر کنم که اخلاق بسیار پسندیده ای داشتند به مسئله امر به معروف و نهی از منکر اهمیت زیادی قائل می شدند اگر مثلا کسی غیبت می کرد با لحن آرام تذکر می دادند.
واقعا تاثیر کلامی عجیبی در افراد داشتند و یادم هست در جلسه ای یکی از آشنایان شروع به غیبت در مورد فردی را مطرح کرد و ناصر با متانت خاصی و لحن آرام به ایشان تذکر دادند و شاید اگر دیگری با این فرد برخورد می کرد ناراحت می شد و جلسه را ترک می کرد ولی ناصر طوری قضیه را مطرح کرد که نه تنها آن فرد بدش نیامد بلکه ارادتش نسبت به ناصر بیشتر شد.
در منزل ما تاثیر زیادی بر روی افراد خانواده داشتند. با خواهران و برادرانم هم که از من کوچکتر بودند و در مقاطع تحصیلی ابتدایی و راهنمایی و دبیرستان درس می خواندند رابطه تنگاتنگی داشتند و اثر مثبت روی آن ها گذاشته بودند. یادم هست به برادرم محسن که سال اول راهنمایی درس می خواند مسائل احکام را کار می کردند و قرار گذاشته بودند که محسن هر روز چند حکم را بخواند و ایشان از او سوال کنند و برادرم به این مسئله عمل می کرد.
با خواهرانم که در انجمن اسلامی مدرسه فعالیت می کرد صحبت کرده و پای درد و دل او می نشستند و به صحبت هایی او با دقت گوش می کردند و او را راهنمایی می کردند و در بعضی مسائل با او مشورت می کردند. با برادر بزرگم که در بسیج فعالیت می کرد بسیار دوستانه و صمیمانه برخورد می کرد و او واقعا ناصر را الگوی خود قرار داده بود.
* یادم هست یک روز به اتفاق ایشان در مسیر حرکت، خیلی مسائل قرآنی و حدیث مطرح کردند آن قدر که من مسیر طولانی را احساس نکردم پیمودم و در پایان راه فهمیدم که من چقدر نسبت به ایشان حقیرم و در برابر دنیای معرفت قرار گرفته ام. یک مسیر کوتاه باقی مانده را تاکسی گرفتیم. راننده تاکسی ابتدا پذیرفت ما را به مقصد برساند اما متاسفانه با کم لطفی یک حد از مسیر باقی مانده بود که ایشان گفت که ما را به مقصد نمی رساند. او پشیمان شده بود و وقتی رو به ناصر کرد و مسئله را بیان کرد شهید فولادی با برخورد بسیار مودبانه تشکر کرد و پیاده شد.
من به این قضیه اعتراض کردم و گفتم شما از ایشان حتی معذرت خواهی هم کردید. شهید ناصر مطرح کرد: لباس مقدس سپاه به تن من بود و وقتی هر فرد این لباس را به تن دارد باید جاذبه اش بیشتر باشد و خدای ناکرده افراد را نسبت به اسلام بدبین ننماید.
* در همین مدت کوتاه چند بار هم ایشان به مأموریت رفتند. یکی از مأموریت های ایشان اعزام به شیراز جهت گرفتن طرح پادگان شهید بهشتی بود، قبل از رفتن ایشان یادم هست با لباس سپاه به اتفاق هم در مغازه کلیدسازی رفتیم تا کلیدی را ایشان برایش بسازد و در موقع حساب کردن پول مغازه دار مطرح کرد چون شما پاسدارید این مقدار تخفیف و من دیدم وقتی مسئله را شنیدند ناراحت شدند و فرمودند: برعکس کل مبلغ را من پرداخت می کنم.
* در ارتباط با اخلاص و بی ریایی ایشان خاطره ای به ذهنم آمد، با صبحتی که با یکدیگر انجام دادیم قرار شد قسمتی از طلاهایی که در شب عقد به من هدیه داده بودند به رزمندگان اسلام تقدیم کنیم و حلقه ازدواج که یادگاری از ایشان بود یکی از آن ها بود. حرکت الهی ایشان را هیچ گاه فراموش نمی کنم، در آن لحظه ای که به پای صندوق اهداء هدایا رسیدیم کسی نبود. ایشان به سرعت بدون این که کسی متوجه گردد آن ها را جلو صندوق قرار داد و به من گفت زود حرکت کنیم که کسی متوجه نشود و بعد در طول مسیر در مورد ریا صحبت کردند و این که اگر عملی را برای خدا انجام می دهیم نباید در آن ریا باشد، اعمال ما صرفا باید برای رضایت حق تعالی باشد. درس بزرگی به من دادند با این عمل و به طور کل در هر حرکت ایشان در این مدت کوتاه اخلاص و بزرگی روح ایشان را درک می کردم.
* به خانواده معظم شهدا، بسیار اهمیت می دادند و ارادت عجیبی داشتند و در همین مدت کوتاه خدمت چند خانواده معظم شهید رسیدیم. ایشان دلسوزی فراوان می کرد، مخصوصا به مادران شهدا عشق و علاقه عجیبی داشتند و در این رابطه به مادر سردار رشید اسلام محمود اخلاقی احترام خاصی قائل بودند و به دلجویی ایشان می پرداختند و سفارش می کردند که باید به خانواده شهدا سر زد، زیرا همین دیدارها باعث دلگرمی و خوشی و التیام قلوب دردمند آن هاست.
و نسبت به مستمندان هم اهمیت قائل بودند، در این مدت کوتاه به منازل چند مستمند می رفتیم و سر می زدند و مشکلات را سوال می کردند و سعی می کردند نزدیکی خاصی با آن ها ایجاد نمایند.
* در مراسم عقد اولا وارد جلسه نمی شدند و مطرح می کردند که من مشکل است میان نامحرمان بیایم. من دوست داشتم با لباس سپاه در جلسه حضور پیدا کنند و ایشان خود نیز این پیشنهاد را پذیرفتند و خود من نیز مانتوی سبز دوخته بودم و خوشحال بودم که هر دو جامه سبز بر تن داریم و امیدوار بودم که این سبزی روح او، باعث شود در دنیا و آخرت سعادتمند شوم و در سر سفره عقد با خدای متعال مطرح می کردم ای خدا طوری باشد که من بتوانم وظایف خویش را به نحو مطلوب انجام دهم و از ایشان در همه امور تبعیت کنم. بلوز سفید نیز ایشان در زیر لباس سپاه پوشیده بودند که وقتی در بین خانم ها هستند حتی قسمت گردن ایشان پوشیده باشد و نسبت به مسئله حجاب آقایان نیز تاکید داشتند، مرد هم باید مانند زن حجب و حیا داشته باشد.
در شب عقد هم ایشان به اصرار لحظات کوتاهی حضور پیدا کردند زیرا می گفتند آن جا نامحرم زیاد است. و مراسم حلقه دست کنی نیز در حالی انجام شد که چادر بر سر داشتم و روی من کاملا پوشیده بود و این هم متمایز از سایر مراسم های ازدواج بود و بعد ایشان در مراسم دعای کمیل که در جلسه آقایان برگزار می شد حضور پیدا کرده و پس از مراسم سراسیمه به مزار شهدا رفتند تا با آنان تجدید عهد نمایند و تا پاسی از شب را با شهدا خلوت نموده بودند. یعنی ایشان حتی یک لحظه نسبت به مسائل معنوی و ارزش های انقلاب اسلامی غفلت نمی ورزیدند و این از بزرگی روح ایشان بود.
هدایایی آن شب از طرف خانواده ناصر برای من در نظر گرفته شده بود و به ناصر گفته شده بود که قاب قرآن طلا و زنجیره اش را به من هدیه دهد که ایشان مطرح کرده بود چرا طلای قرآن را بدهم شماها هر چه دوست دارید هدیه دهید، من خود قرآن را هدیه می دهم. اتفاقا با توجه به عجله ای که داشتند قرآن را که متنی هم در آن نوشته بودند فراموش کردند، هدیه دهند و جالب این است که پس از شهادت این قرآن را در جیب اورکت ایشان یافتیم و وقتی متن داخل قرآن را خواندم به عمق روح او بیشتر پی بردم.
در ابتدا مطرح شده بود تقدیم به همسر شهید پرورم رویا! و در قسمتی از متن این جمله به چشم می خورد: "این زندگی که شاید طولانی نباشد" که این متن هر بیننده ای را متاثر می ساخت. و ایشان می دانست عمر طولانی نخواهد داشت و بیشتر مسائل مطرح شده ما در این مدت از جبهه و جنگ و شهادت بود، مسائل مادی مطرح نمی شد.
* در مورد شهادت آن چنان زیبا سخن می گفت انگار که من به راستی با تمامی وجود آن را احساس می کردم و من را شیفته شهادت کرده بودند. وقتی ایشان از شهدا، صحبت می کرد مسئله مهم شفاعت را مطرح می کرد و این که شهدا می توانند در روز قیامت افراد را مورد شفاعت قرار دهند و با چنان آرامشی مطرح می کرد که اگر من شهید شوم روز قیامت تو را شفیع قرار می دهیم. امید عجیبی در قلبم به وجود می آمد انگار که صحنه قیامت را لمس می کردم. نفوذ کلامی زیادی ایشان داشت، از صحبت های ایشان لذت می بردم.
* نسبت به زن بسیار رئوف و مهربان بود، همیشه حرمت زن ها را نگه می داشتند. کتاب حقوق زن در اسلام نوشته شهید مطهری را کاملا تسلط داشتند و به نصیحت آقایان می پرداختند و می گفتند به دیگران ثابت می کنم که چطور باید زندگی کرد، یادم هست به من می گفتند: اگر قضیه حج جور شد اول تو را به حج می فرستم.
در این مدت کوتاه همه صحبت ها بیشتر جنبه معنوی داشت و انگار من به یک چشمه نور رسیده بودم و دنیایی از معرفت را در او می دیدم. عشق و علاقه من، فراتر از معیارهای دنیایی بود، علاقه من به ایشان، علاقه یک شاگرد بود به استاد. علاقه یک مرید بود به مرشد و احساس می کردم فرد بسیار ارزشمندی را خداوند به من عطا کرده است.
و پس از یک مدت کوتاه تصمیم خود را برای جبهه عملی ساختند و خدا می داند آن چنان زمینه را آماده کردند و چون تازه عروس بودم می توانستم مسائلی را مطرح کنم و ایشان را تا مدتی منع کنم مثلا بگویم باید با شما یک بار به مسافرت بروم و بعد شما به جبهه بروید. ولی به خواست خداوند زبانم بسته شده بود و آن قدر روح ایشان بزرگ بود که تاب ماندن در کنار من و امثال من را نداشتند و باید در محیط عاشقان الهی می شتافتند.
سرانجام لحظات جدایی فرا می رسید، ایشان به من گفتند که در محضر خانواده ایشان اشک نریزم و من قول دادم که روحیه ام را حفظ کنم و خطاب به مادرشان نیز گفتند: همسرم خدا را دارد زیرا مادر ایشان مطرح کرده بود، همسر تازه عروس را برای که می گذاری؟ و بعد مطرح کرده بودند مادر در پیشگاه خدا و مادران شهدا، خجالت نمی کشی که کسی را در راه خدا تقدیم نکرده ای؟! چطور می توانی سرت را در محشر خانواده های شهدا بالا نگه داری؟! مگر تو بخیلی که نمی خواهی حتی یک فرزندت را در راه خدا دهی!
در منزل همه اشک می ریختند و لحظات به سختی می گذشت و در آخرین لحظات بغضم ترکید و اشک از دیدگانم جاری شد.
* نورانیت خاصی در چهره او پدیدار شده بود و به خدا سوگند وقتی در چهره او نگاه کردم صحبتی که بعضی از خانواده شهدا مطرح می کردند که در آخرین لحظات شهیدمان نورانی شده بود، من این نورانیت را در چهره ایشان یافتم و می فهمیدم که در این رفتن بازگشتی نخواهد بود.
* خوابی نیز در شبی که ایشان صبحش عازم بود، دیدم: در عالم رویا دیدم که جشن مفصلی برگزار شده است و من مشغول توزیع نقل و شیرینی هستم. وقتی فردا این خواب را تعریف کردم ایشان هیچ تعبیری برای این خواب مطرح نکردند اما سردار شهید علی ماهانی مطرح کرد که در شب شهادت، ناصر به من گفت خوابی که همسرم برای من دیده است من را امیدوار کرد، حتما خداوند این دفعه به من مزدی عنایت خواهد کرد و این جشن شهادت من بوده است.
* در آخرین پنجشنبه وداع، تنها جایی که گردشگاه و تفریح معنوی ما بود، گلزار شهدا بود و من برای لحظاتی که با ایشان به این مکان مقدس می رفتیم ارزش زیادی قائل بودم. حرکت کردیم به سمت گلزار. در طول مسیر من سکوت کرده بودم. ناصر زمزمه می کرد دعای همیشگی اش را در نماز " اَللّهُمَّ ارْزُقْنا تَوْفِیقَ الشَّهادَةِ فِی سَبِیلِکَ". دعایی که در قنوت همه نمازهایش تکرار می کرد، آرزوی قلبی و همیشگی او یعنی شهادت بود. صدای ایشان گوشم را نوازش می کرد و یقین داشتم که در آخرین همراهی ماست.
در لحظاتی که من به اتفاق ایشان تنها در مسجد حضور داشتیم رو کردم به ایشان و گفتم: آیا دوست داری با شهیدان باشی؟ و ایشان گفتند: من این سعادت را ندارم که در بین شهیدان باشم من کجا و شهدا کجا! ولی من مراتب کمال را در ایشان احساس می کردم و فکر می کردم لیاقت شهادت را دارند.
پس از دقایقی یکی از دوستان ناصر به مزار آمد و ایشان مشغول سلام و احوالپرسی شد که من از ایشان جدا شدم. ابتدای مزار، سنگ قبر شهید ناصر مظفری مرا به خود جلب کرد چون چند روز دیگر چهلم او بود ولی هنوز سنگ روی قبر او نصب نشده بود و به طور عمودی کنار پله ها آن را قرار داده بودند. نگاهی به سنگ قبر می کردم و نگاهی از دور به ناصر عزیز و آرم سپاه که در جلو سینه اش نصب شده بود. با خود می گفتم اگر ناصر شهید شود همین طور سنگ قبری برایش می گذارند با این تفاوت که ناصر مظفری تبدیل می شود به ناصر فولادی و لحظات سختی را پشت سر گذراندم با این حال نمی خواستم او بفهمد من برای او اشک می ریزم.
در آخرین دقایق، ما نزدیک قبر شهید اخلاقی ایستادیم و حدیث قدسی در ارتباط با شهادت پشت یکی از تابلوهای شهدا نظر ناصر را جلب کرد. من را صدا زد و با این که من حدیث را شنیده بودم و با ترجمه آن آشنا، با این همه مطرح نکردم که با آن حدیث آشنایی دارم و ناصر شروع کرد به توضیح و تفسیر آن :
مَن طَلَبَنِی وَجَدَنِی وَ مَن وَجَدَنِی عَرَفَنِی وَ مَن عَرَفَنِی عَشَقَنِی وَ مَن عَشَقَنِی عَشَقـــتُهُ وَمَن عَشَقـــتُهُ قَتَلــتُهُ وَ مَن قَتَلـــتُهُ فَعَلیه دِیــتُهُ وَ مَن عَلَیَّه دِیـــتُهُ وَ أَنَا دِیـــتُه مراحل عشق به پروردگار و این کسی که عاشق خدا شود سرانجام به شهادت می رسد و خدا دیه اوست. در همان لحظات احساس کردم که ناصر این مراحل را طی کرده و او به خیل شهدا خواهد پیوست.
سرانجام روز جمعه فرار رسید. مرحله خداحافظی بایستی در منزل مادر ایشان با حضور من و خانواده ام انجام می گرفت. در آخرین دقایق مطرح کردند دوست داری مجددا به مزار شهدا برویم و من خوشحال شدم که لحظاتی دیگر را با این عزیز خواهم بود. در طول مسیر ماشینی که قرار بود با آن به جبهه برود مرتب خراب می شد و من اشک از دیدگانم جاری می شد. یاد خاطره ای از ایشان افتادم که از جبهه تعریف می کردند و می گفتند اگر خدا بخواهد انسان به شهادت نمی رسد و مانع هایی ایجاد می شود و می گفتند این تاخیرها مانع می شود. با خود می گفتم خدایا می شود این ماشین خراب شود و باعث شود که او در موقع مقرر به جبهه نرسد و از شهادت او جلوگیری شود؟! اما قضا و قدر چیز دیگری را مطرح می نمود.
در طول مسیر می گفتم: من می دانم شما شهید می شوید و ایشان مطرح می کردند: من فکر نمی کنم به این فیض نائل شوم و بعد می گفتند: اگر من در جبهه جانباز شوم آیا حاضری با من زندگی کنی؟ و من مطرح کردم بلی! من کجا و شما کجا؟!
به اتفاق هم وارد مزار شهدا شدیم و شب قبل فاتحه ای کلی برای همه شهدا خوانده بود ولی این دفعه سر تربت پاک تک تک دوستانش نشست و فاتحه خواند از سردار شهید اکبر محمدحسینی آغاز کرد و بعد سردار شهید همایونفر و ....، شهید نگارستانی، .... و سرانجام در کنار تربت سردار شهید محمود اخلاقی مشغول قرائت فاتحه بودند. همان طور که فاتحه می خواندند من گفتم: شما که به جمع آن ها (شهیدان) می پیوندید چرا با آن ها خداحافظی می کنید؟!
برگشتیم، در طول مسیر؛ یک دفعه صحبت حضرت امام خمینی (ره) در ذهنم آمد انگار کسی به قلبم نهیب می زد دست او را ببوسم! ناگهان خودم را روی دست ایشان انداختم و دست مبارکش را بوسیدم و طلب عفو و بخشش نمودم و ایشان هم متقابلا دست گنهکار من را بوسیدند و من شرمسار و خجالت زده از گناهان و این که واقعا سعادت و لیاقت اولیاء خوب خدا را ندارم. این خاطره را هیچگاه فراموش نمی کنم ...
و شهید فولادی آیه شریفه: "إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ فَيَقْتُلُونَ وَيُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا فِي التَّوْرَاةِ وَالإِنجِيلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللّهِ فَاسْتَبْشِرُواْ بِبَيْعِكُمُ الَّذِي بَايَعْتُم بِهِ وَذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ" را با جان و دل پذیرفت و جانش را به بهای بهشت به پروردگار عالمیان تقدیم نمود.
* مطرح کردند این دفعه جبهه رفتن من با دیگر دفعات فرق می کند و خیلی مشکل و سخت است. و بعد صحبت کردند از وصیت های این بزرگوار است، مسئله اول تام الاختیار بودن من را در همه مسائل مطرح کردند و این که حتما ازدواج کنم و مطرح کردند که با یکی از دوستانم ازدواج کنی. ایشان با حالت شوخی مطرح کردند که اگر من شهید شوم در مراسم تشییع جنازه ام سخنرانی کن و بعد اصرار کردند که در این ارتباط صحبت کنم که با اصرار ایشان جملاتی را در بُعد مسئله شهادت مطرح کردم. شهید فولادی لبخندی بر لبانش نشست که حاکی از رضایت خاطر ایشان بود ولی خدا می داند در قلب من چه می گذشت و اشک از دیدگانم جاری بود.
روز جمعه در آخرین لحظات جدایی پس از رفتن به مزار شهدا و جمع شدن در منزل مادر ایشان، تصمیم گرفتم نامه ای به این شهید والامقام بنویسم و از او طلب حلالیت کنم.
نامه را که نوشتم مقداری عطر هم به نامه زدم و او را به دست ناصر آقا دادم. ایشان به من گفتند: کجا آن را بخوانم؟ گفتم: هر طور دلتان خواست عمل کنید.
سردار شهید علی ماهانی مطرح می کرد: در طول راه چندین دفعه ناصر آقا، نامه را باز کردند و خواند و دوباره آن را در جیب گذاشتند و به من گفتند: این آخرین سفر من است! ولی من به ناصر گفتم: شهادت مراحل زیادی دارد تا به آن برسید زمان می برد.
ناصر آقا آماده رفتن شدند. در آخرین لحظات رو به من کردند و گفتند: پشت سر من صافه و شما تام الاختیار هستین که هر طور صلاح می دانید عمل کنید. همه به دنبال سر ایشان حرکت کردیم انگار می دانستیم که این آخرین دیدار است، نگاه های همه حاکی از این بود که شهید فولادی را دیگر نمی بینند.
من شبی را در منزل مادر ایشان گذراندم. ناصرآقا که با ماشین قرارگاه فرماندهی به اتفاق دوستانشان سردار شهید علی ماهانی، سردار شهید حاج مهدی کازرونی و سردار بنی اسدی عازم جبهه بودند در بین راه ماشین دچار نقص فنی می شود و مجددا به کرمان باز می گردند و برای این که ما ناراحت نشویم، سراسیمه به منزل مادر من می روند. مادرم می گفت: آن شب ناصر آقا حال عجیبی داشتند، رنگشان زرد شده بود با همان لباس سپاه خوابیدند و فردا به اتفاق خانواده چند عکس یادگاری گرفته و خواهران و برادرانم چند چیز به عنوان یادگاری به ایشان می دهند. مادرم تسبیحی را به ناصر آقا می دهند و در عوض ایشان تسبیحی که یادگار سردار شهید فتحعلی شاهی بود به مادرم می دهند. فردا صبح وقتی به منزل مادرم رفتم، بسیار ناراحت شدم و اشک ریختم و می گفتم چرا من را خبر نکردید که یک بار دیگر ناصر آقا را ببینم .
از مدت رفتن شهید ناصر به جبهه یک هفته ای گذشته بود و ما هیچ خبری نداشتیم تا این که روز فتح و آزادی خرمشهر فرار رسید، دوشنبه ۳ خرداد ماه وقتی رادیو را باز کردیم، مارش عملیات پخش می شد و ما اشک می ریختیم و نتوانستم در منزل بمانیم.
از منزل خارج شدیم. در خیابان ها مردم شادی می کردند، صدای بوق اتومبیل ها خبر از یک پیروزی بزرگ می داد. بله! سرانجام خونین شهر از چنگال مزدوران عراقی خارج شد. آن شب در منزل پدر ناصر آقا مراسم دعای توسل و همچنین عقیقه به خاطر سلامتی ایشان برگزار شد، غافل از این که ناصر آقا بعدازظهر همان روز در جبهه شهید شده بود.
شب پس از پایان مراسم، خواب عجیبی دیدم. در عالم خواب دیدم ناصرآقا از جبهه برگشته با لباس سپاه و یک هدیه ای که به روی دست گرفته بود. از درب منزل پدرشان وارد شدند پس از دقایقی قلب ایشان، دچار ناراحتی شد و می دیدم جمعیت زیادی دور ایشان را احاطه کرده بودند با خودم می گفتم: مگر ناصر آقا ناراحتی قلبی داشته که من خبر ندارم؟! پس از لحظانی قلب ایشان خوب شد و من دیدم مجددا با همان لباس سپاه عازم رفتن به جبهه شدند. جلو درب منزل موقع خداحافظی دیدم که ۲ برادر با ایشان بوده اند احوال آنها را پرسیدم، شهید ناصر با لبخندی زیبا سرشان را به پایین انداختند و گفتند که هر دو شهید شدند.
جالب توجه این است که ناصر آقا در جبهه حدود ۱۱ ترکش و چند گلوله بر بدن مبارکشان اصابت کرده بود ولی گلوله ای که باعث شهید شدن ایشان شد همانی بود که در قلب فرو رفته بود و مسئله دیگر این که مرحوم حاج آقا ضیاء عزیزی هم که بعدا به خرمشهر مراجعت کرده بودند گفتند ۲ برادر در همان منطقه ای که ناصر آقا شهید شدند، بودند که جنازه های آن دو نفر پیدا نشده بود.
پنج شنبه ۵ خرداد ماه فرا رسید. روز ولادت امام حسین(علیه السلام) و روز پاسدار با شوق زایدالوصفی تعدادی گل تهیه کردم و در مراسم رژه پاسداران شرکت کردم و جای ناصر را در بین پاسداران اسلام خالی می دیدم.
ظهر در منزل یکی از اقوام میهمان بودیم. خواهرم با ناراحتی که در چهره اش پیدا بود به جمع ما پیوست. با اضطراب و چهره ای غم زده مرا صدا زد و گفت: خواهر امروز مطلبی را شنیده ام، شایع است که ناصر آقا شهید شده است. آن خبر قلبم را لرزاند و دیگر نتوانستم طاقت بیاورم. بدون این که به اطلاع سایر اعضا خانواده برسانیم به اتفاق خواهرم به طرف مزار شهدا حرکت کردیم.
در مزار شهدا با بعضی از دوستان ناصر مواجه شدم. ناگهان متوجه شهید شیخ بیگ از دوستان ناصر آقا شدیم. شب قبل از رفتن ایشان به شوخی مطرح کرده بودند: ناصر آقا اگر بری جبهه زیر دست خودم قرار می گیری و شکلات پیچت می کنم! (ایشان در تعاون سپاه کار می کردند و شهدا را نیز کفن می کردند و اصطلاح شکلات پیچ هم یعنی کفن کردن).
از شهید شیخ بیگ پرسیدم: راستش را به من بگوئید ناصر آقا شهید شده است؟ ایشان گفتند: نه! تازه اگر ناصر شهید شده باشد نهایت آرزوی اوست. وقتی این مسئله را مطرح کردند تا حدی قلبم آرام گرفت .
به اتفاق خواهرم تصمیم به ترک مزار شهدا گرفتیم زیرا خاطرات جدایی در آخرین لحظات بسیار متاثرم می کرد. پس از خارج شدن از مزار شهدا، ماشین فرماندهی تیپ ثارالله نظرم را متوجه به خود ساخت. بی اختیار به طرف ماشین رفتم. سردار جبهه و جنگ حاج قاسم سلیمانی تنها در ماشین نشسته بودند. به طرف ایشان حرکت نمودم پس از عرض سلام سوال کردم: می بخشید در بین شهدا که قرار است فردا تشیع شوند، شهید ناصر فولادی هم وجود دارد؟ ایشان به من گفتند: از تعاون سپاه بپرسید. من خداحافظی کردم و چند قدم که دور شدم متوجه شدم که ایشان مرا صدا می زدند. مجددا خود را به نزد ایشان رساندم. سردار سلیمانی فرمودند: بله! ایشان شهید شدند و فردا هم مراسم تشییع جنازه ایشان است.
دیگر هیچ نمی فهمیدم، مسیر جنگل قائم را که ناصر در روز پنجشنبه دو هفته قبل، زمزمه اَللّهُمَّ ارْزُقْنا تَوْفِیقَ الشَّهادَةِ فِی سَبِیلِکَ سر داده بود را طی می کردم و اشک هایم جاری بود و صدای او در گوشم می پیچید.
پس از رسیدن به میدان دوم تاکسی گرفته و سراسیمه به طرف منزل مادر ناصر آقا شتافتیم. مادر ناصرآقا از زبان آقای ساوه این خبر را شنیده بود. خانه با صدای ضجه و ناله و گریه همه اعضاء خانواده و همسایه ها که خبردار شده بود یکپارچه به عزا مبدل شده بود.
با توجه به خوابی که شب عزیمت ایشان به جبهه دیده بودم که مشغول توزیع نقل و شیرینی در مراسم جشنی بوده ام و ناصر آن را تعبیر به جشن شهادت کرده بود و گفته بود حتما این دفعه خدا مزدی به من می دهد، تصمیم گرفتم لباس سیاه بر تن نکنم و مانتوی سبز شب عقد و روسری سفید را پوشیدم. آن شب یکی از سخت ترین شب های زندگیم بود و تا صبح اعضاء خانواده و دوستان خاطرات را مرور کرده و اشک ریختم.
فردا صبح قرار بود آخرین بار ناصر آقا را زیارت کنم. لذا دلم نمی خواست صبح شود. ناصر آقا دومین جنازه بود که می بایست می دیدم. زیرا روحیه ام طوری بود که نمی توانستم میت را در آخرین دیدار دیدن کنم و انگار بر دلم گذشت و این مسئله به ذهنم آمد و خدا صبر عجیبی در دلم قرار داده بوده و فکر نمی کردم بتوانم با این آرامش به جنازه شهید فولادی نگاه کنم. از او خواستم در روز قیامت شفاعت را فراموش نکند و بالاخره صحنه وداع را در حالی ترک کردم که چهره گریان شهید شیخ بیگ که به قول خودش ناصر آقا زیر دست خودش قرار می گرفت و شکلات پیچش می کرد قلبم را به شدت متاثر کرده بود.
جمع زیادی آن روز در تشییع جنازه ۲۶ شهید شهرمان شرکت کرده بودند. در مقابل مسجد، طبق وصیت خود شهید برای مردم از شهدا، و صفات اخلاقی_عرفانی ناصر آقا صحبت کردم و جمع حاضر بسیار متاثر شدند. مادر ناصر آقا با آن که خود اشک می ریخت میکروفن رو جلو دهان من گرفته بود و واقعا کسی احساس نمی کرد که این مادر دلسوخته این چنین راسخ و با استقامت در کنار جنازه فرزند برومندش ایستاده باشد.
عصر آن روز پس ار شرکت در مراسمی که ستاد منطقه ۶ بدین مناسبت تدارک دیده بود در جمع پاسداران اسلام نیز از اوصاف این شهید والامقام سخنرانی کردم و پس از آن راهی مزار شهدا شدم.
یک شبی ابری، صدای رعد و برق و نور که هر چند لحظه ای خودنمایی می کرد، گریه آرام خانواده و گریه بلند یکی از دوستان نزدیک که طوری خود را روی قبر انداخته بود که ما او را نشناختیم درهم آمیخته بود، صحنه ی عجیبی بود.
پس از دقایقی که در جوار مزار ناصر آقا قرار گرفته بودم حرکت کردم به طرف قسمت پایین، آن جا که تابوت های شهدا را کنار هم چیده بودند. نشستم و با شهدا به درد و دل پرداختم ... و تا چهلم شهید، اکثر شب ها را در آن جا آرام می گرفتم. الان که به این قضیه فکر می کنم، نمی دانم چطور در سن ۱۷ سالگی این طور ترس و وحشت از من دور شده بود، دنیا را طوری دیگر می دیدم و آن چه امیدم می داد وعده های ناصر آقا پیرامون جهان آخرت بود.
بارها و بارها پس از شهادت هم با خواب هایی که دیده ام یقین دارم که ایشان جز شهدای اسلام است حتی یک دفعه در سالگرد شهادت ایشان در عالم خواب دیدم که با یک ماشین سفید و جامه سفید که بر تن داشتند تعدادی برگه اطلاعیه در مورد مراسم خودشان که در مورد سالگرد خودشان بود در دستشان قرار داشت. در حضور ایشان از شدت فراق با صدای بلند می گریستم و خدا می داند وقتی از خواب بیدار شدم احساس نمی کردم که حضور او را در عالم رویا دیده ام.
به امید آن که خداوند این توفیق را به ما عنایت کند که اهداف عالیه شهدا را در این دنیا تحقق بخشیده و تا
راه از آرمان های آن ها پاسداری نموده و در روز قیامت از اعمال خود شرمسار و خجلت زده نباشیم.
نام
نام خانوادگي
نشاني پست الكترونيكي
متن
28 ارديبهشت 1403 / 9 ذيالقعده 1445 / 2024-May-17
شهدای امروز
حميد جهان بخش
سيدحسين ديباج
اصغر آروين
بهمن بابايي
رسول كاووسي
عليرضا جعفرزاده
برگزیده ها
امير حسين پور
مشاهده اطلاعات شهید
پوريا خوشنام
مشاهده اطلاعات شهید
غلامرضا بامدي
مشاهده اطلاعات شهید
فرماندهان شهید دانشجو
ناصر فولادي
غلامحسين بسطامي
مسعود آخوندي
عليرضا عاصمي
غلامعلي پيچك
سيداحمد رحيمي
عليرضا موحد دانش
عباس محمدوراميني
سيدمحمدحسين علم الهدي
علي هاشمي مويلحه
محمود شهبازي
محسن وزوايي
غلامحسين (حسن) افشردي(باقري)
جاويدالاثر احمد متوسليان
Scroll